Οι νυχτερινοί δρόμοι, συνήθως, σωπαίνουν.
Οι μόνες ιστορίες που μπορούν να αφηγηθούν,
είναι οι σχετικές με τα τελευταία λόγια των παιδιών,
όσα, με την "καληνύχτα", κρέμασαν
στις ακακίες των πεζοδρομίων.
Mπορούν επίσης να μιλήσουν
για τους, απέναντι στα φωτισμένα παράθυρα,
καθρέφτες χωρίς είδωλα,
μια που ο χρόνος παίζει κοντσίνα, στου Τάκου το καφενείο
ή για τον εκατόχρονο Εγγλεζονησιώτη γαλατά
που άλλαξε εφτά γαϊδουράκια, τον μπάρμπα Γιάννη, εννοώ,
το "εξπρές", κι ακόμη
τη νύχτα των λιονταριών που το'σκασαν απ’ το τσίρκο,
σ'ένός τη ράχη ισορροπούσε ο Μίσκα, ο κλόουν
με τις, γεμάτες υποθέσεις, τσέπες.
Αυτά λένε σ'εμάς οι νυχτερινοί δρόμοι.
Φαντάζομαι
ότι σε άλλους θυμίζουν ολονυχτίες κι αίματα και οιμωγές
ή το φόβο που προκαλούν, στην δική τους ηρεμία,
πεφτάστερα και νυχτερίδες:
Δεν είναι να κάνεις μια ευχή, αμέσως θα πιάσει
κι αυτό σε φέρνει πιο κοντά στο θάνατο.