Φοβέρες,
ξημερώνοντας σε μακρινούς τόπους
αντίκρυ και πάλι στην άδεια πλατεία,
ο Θεός στους καθρέπτες των νερών να μας καθησυχάζει.

Οι χρόνοι μου,
όλοι στις παραινέσεις
της αγάπης για τον πρωτόπλαστο πλησίον.

Αλλάζοντας η χιλιετία άλλαξαν και οι θεοί μέσα μου,
από τότε πήρα τους δρόμους.

Το μαύρο,
σίδερο συμπαγές καρφωμένο παντού.

Η χώρα
κενή ιστορίας στις μουσικές της μελαγχολίας.
Η πόλη
άδεια μύθων στους θρήνους κατεστραμμένων εμπόρων.
Κι εγώ με το νεκρό πλέον πατέρα μου
με το γκρι Εγγλέζικο παλτό και τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού του,
να ψάχνουμε αχάραγα καφετζή
με τραπεζάκια μαρμάρινα μήπως και τελειώσουμε τις αντίδωρες συζητήσεις

Για τους Εμφυλίους
της γέννας μου
και τους Εθνικοαπελευθερωτικούς
αγώνες του θανάτου του.