Μέχρι να γράψω ένα στίχο,
θα μείνω εδώ, είπα,
θα μείνω.

Μα τι κάνουμε εδώ;

Φέρε την εικόνα,
διψά ο άγγελος.
Λυγίζει το αρωματικό του κορμί
κι ολόλευκος
βόσκει τα προβατάκια του
δίπλα μου καθισμένος
στο ίδιο τραπέζι.
Φοράει άσπρα, ξανθής,
δεν είναι γυναίκα·
έχει γλυκιά φωνή,
δεν είναι άντρας –
είναι άγγελος·
έχει το χαρακτήρα του
όμως κι αυτός εκπίπτει.

Όταν κουραστεί κοιμάται ελαφρύς,
αναπνέει.
Ύστερα σηκώνεται,
προχωρά μουδιασμένος στη θάλασσα
κι ελέγχει τα βάθη.
Αστράφτει ολοκαίνουργιος,
είναι πρωταγωνιστής.

Ο άγγελος είναι ιθαγενής
και ξένος άγγελος.
Ήταν ανέκαθεν εδώ,
συμπεριφέρεται όμως όπως μουσαφίρης:
σηκώνεται και παίρνει τους δρόμους,
εξερευνά το τοπίο,
μαζεύει κλαδάκια,
το βράδυ αδειάζει πετραδάκια στο τραπέζι,
με ρωτά για τα μέρη του ύπνου μου
με μια δίψα να μάθει.

Ο άγγελος αρπιστής
αποσύρεται νωρίς στον κοιτώνα του,
δε θέλει να γνωρίζει βραδινά προβλήματα
κι ούτε ρωτά πώς τον ταΐζω,
πού βρίσκω φαΐ, νερό.

Και τι να πεις για τον άγγελο;
Με κυνηγά με ένα σφυροδρέπανο αποκαθήλωσης,
Κοιμάται
και μυρίζει ο τόπος μυρτόκλαδα
που ποδοπάταγε όλη μέρα.

Καληνύχτα.