Ήταν σεμνή η τελετή
ολίγα δάκρυα κρυμμένα
στάζανε στα κεριά
η φλόγα άναβε σιγά - σιγά
τα μάτια.

Πέτρωσε εκείνη η Κυριακή
βράδυ βαθύ και άνυδρο
κλειστές οι στρόφιγγες στην κάμαρα
κι εσύ να προσπαθείς να ανασύρεις μάταια
λίγον αέρα.

Ύστερα δύσκολα κοιμήθηκες
σε μαύρο όνειρο άφησες τη ζωή σου
ενέχυρο
και τέλειωσε αυτή η ιστορία.

Δεν έχει άλλη άνοιξη ο κόσμος.