Το βράδυ αυτό ποτέ δε θα ξεχάσω,
σκληρό πολύ της μνήμης το κλουβί.
«Αντίο» είπες κι έβγαλες τον άσσο.
Το ήξερα, κι ας έμεινα βουβή.

Σαν βγήκα στο δρομάκι είδα αστέρια
στον ουρανό νεκρά, μεταλλικά.
Μονάχα από μια κρύα γκαρσονιέρα
το φως στα μάτια έπεφτε εχθρικά.

Το βλέμμα σου το ένιωσα απ’ το τζάμι
επάνω μου να έχει κλειδωθεί.
Πατσίσαμε, και ποιος να μας συνδράμει;
Καμιά ελπίδα η σχέση να σωθεί.

Οι δυο μας τώρα μόνοι μας θα ζούμε.
Το όνειρο μάς μένει το ζεστό
κι ο χώρος επιπλέον που ποθούμε
ο Άλλος να γεμίζει. Ν’ αρκεστώ;

‘Καινούργια αρχή μετά τα τρία έτη':
τι ψύχραιμα που σκέφτηκα αρχικά!
Μεσάνυχτα στο σπίτι μπαίνω ρέστη
και στα άδεια μου σεντόνια τραγικά.

Θυμάμαι, ήταν τέσσερις Γενάρη
που χάθηκε η καρδιά μου οριστικά.
Ακόμη κι αν ερχόμουν απ’ τον Άρη,
θα έκανα τα ίδια, λογικά...