Οι πάντες στο χωριό τον αγαπούσαν
όπου και να πήγαινε, όπου και να στεκόταν.
Τον γιο της κυρα-Ελεονώρας από το χωριό Άγιος Βασίλειος
της λίμνης Κορώνειας που φυραίνει με τα χρόνια.

Έπεσε, λένε, μια επιδημία στην περιοχή το 1957
και πολλά παιδιά γεννήθηκαν κουζουλά και αμίλητα.

Όταν πέθανε η μητέρα του,
οι πάντες ανέλαβαν τη φροντίδα του.
Αυτός κουνούσε μόνο το κεφάλι και δάκρυζε
γι’ αυτήν την προσφορά και το ενδιαφέρον.

Τον Ιούλιο του 1998, στη μεγάλη φωτιά της περιοχής,
ο Στέλιος μαζί με τους συχωριανούς του
έδειξε μεγάλη αντοχή και ανδραγαθία.
Ορμούσε εκεί που οι πυροσβέστες αδυνατούσαν.
Κι όταν η φωτιά μπήκε στα πρώτα σπίτια
και ήρθε η σειρά του δικού του να καεί,
όρμησε τρέχοντας μέσα με έναν κουβά νερό
και δεν ξαναβγήκε.