Η ώρα ήταν εικόνα
Αντίστροφα ο νους μας ήταν μοχλός
Κυπαρίσσια ανέβαιναν το χώμα
Ο χρυσός ανέβαινε τα ρυάκια
Η ομίχλη τον χιτώνα
Έμελλε να πιάσει του χειμώνα
Και μια βοή καθάρια χλιμιντρούσε
Σαν να μην πέθαιναν οι αυγές
Σε κανένα λιβάδι
Τα ορειχάλκινα είδωλα ξεσπούσαν
Σε δάκρυα και τινάγματα
Τα νηπενθή αγέρωχα περνούσαν
Με τα βιολιά στον ώμο
Κι ήτανε πάλι το τραγούδι κύκλος
Κι ήτανε πάλι το τραγούδι κύμα
Κι ήτανε πάλι το τραγούδι ύπνος
Που αιθεροβόσκει μόλις δειλιάσουν
Μόλις ξαποστάσουν οι χορδές του πόνου
Κι ήταν ώρα μες στον χειμώνα

Η ξαστεριά μεθούσε μας τα ποίμνια.