Κι ο πειραιώτης καθηγητής, για τον οποίο, πολλάκις
σας ωμίλησα, το'χε τσεκάρει,
σε μια εκ δεξιών απόφανσή του, "ονομάστε το" έλεγε
"πεθαμενατζίδικον Η ΩΡΑΙΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗ",
ο Βόλος υπήρξε κάποτε ιοστεφές άστυ, με την πολυχρωμία
των ποδηλάτων του, τα φυτοκάλαμα και τους χαρταετούς,
έτσι καταλάβαμε ότι ζωγράφιζε το μέλλον, πού το'δε
ο μπαγάσας, τότε υπήρχε μόνον
ο κούκλος του Παλούκα, κούναγε
το κεφάλι-αυτό αν δεν αρέσει ο συγγραφέας του "Υπερίωνα"
που, ανορθόγραφα, ανέφερα στο τελευταίο μου ποίημα-
κουβαλούσα
ένα τσουβαλάκι κορκάρι στο "Λεϊμονή" και τις ντομάτες
για τα γεμιστά στη γιαγιά Μαργαρώ, μ'έθελγαν τα παλαιά
εικονίσματα, η οσία Παρασκευή,
η Επιβατιανή, το αναμμένο καντήλι
και το γλύκισμα "Βαρβάρα", σχεδόν σούπα κόλλυβα,
φώναζα έι, έι
στα ελάχιστα αυτοκίνητα,
που το βρήκε το προφητικόν επίθεμα,
άκου Η ΩΡΑΙΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗ-τα χρόνια και οι βροχές
σάπισαν την πόλη, κανείς δε νοιάζεται πλέον
για τη σκόνη των διαττόντων.