Ελαιώνες κι αμπέλια μακριά ως τη θάλασσα
κόκκινες ψαρόβαρκες μακριά ως τη θύμηση
έλυτρα χρυσά του Αυγούστου στον μεσημεριάτικο ύπνο
με φύκια ή όστρακα. Κι εκείνο το σκάφος.
Φρεσκοβγαλμένο, πράσινο, που διαβάζεις ακόμη
στην ειρήνη τον κόλπου των νερών έχει ο Θεός.

Περάσανε τα χρόνια φύλλα ή βότσαλα.
Θυμάμαι τα παιδόπουλα τους ναύτες που έφευγαν
βάφοντας τα πανιά σαν την καρδιά τους
τραγουδούσαν τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Κι είχαν ζωγραφιστούς βοριάδες μέσ’ στα στήθια.

Τι γύρευα όταν έφτασες βαμμένη απ’ την ανατολή τον ήλιου
με την ηλικία της θάλασσας στα μάτια
και με την υγεία τον ήλιου στο κορμί - τι γύρευα
βαθιά στις θαλασσοσπηλιές μες στα ευρύχωρα όνειρα
όπου άφριζε τα αισθήματά του ο άνεμος;
Άγνωστος και γλαυκός χαράζοντας στα στήθια μου
το πελαγίσιο του έμβλημα.
με την άμμο στα δάχτυλα έκλεινα τα δάχτυλα
με την άμμο στα μάτια έσφιγγα τα δάχτυλα
ήταν η οδύνη.

Θυμάμαι ήταν Απρίλης όταν ένιωθα πρώτη
φορά το ανθρώπινο βάρος σου.
Το ανθρώπινο σώμα σου πηλό κι αμαρτία
όπως την πρώτη μέρα μας στη γη.
Γιόρταζαν οι αμαρυλλίδες - Μα θυμάμαι πόνεσες
ήτανε μία βαθιά δαγκωματιά στα χείλια
μία βαθιά νυχιά στο δέρμα κατά κεί που
χαράζεται παντοτινά ο χρόνος.

Σ’ άφησα τότες
και μία βουερή πνοή σήκωσε τ’ άσπρα σπίτια.
Τ’ άσπρα αισθήματα φρεσκοπλυμένα επάνω
στον ουρανό που φώτιζε μ’ ένα μειδίαμα.
Τώρα θα `χω σιμά μου ένα λαγήνι αθάνατο νερό
θα `χω ένα σχήμα λευτεριάς ανέμου που κλονίζει
κι εκείνα τα χέρια σου όπου θα τυραννιέται ο έρωτας
κι εκείνο το κοχύλι σου όπου θ’ αντηχεί το Αιγαίο.