Ήμασταν άγρυπνοι, ξαπλώναμε στα γρανάζια
του ρολογιού της βαρυθυμίας
και λυγίζαμε τους δείχτες σαν ραβδιά
κι αυτοί εκσφενδονίζονταν και μαστίγωναν τον χρόνο
μέχρι που έβγαζε αίμα
και μιλούσες σε λυκόφωτα μεγαλωμένα,
και δώδεκα φορές είπα
Εσύ στη νύχτα των λέξεών σου,
κι άνοιξε η νύχτα κι έμεινε ανοιχτή,
κι απόθεσα το ένα μάτι στον κόρφο της
κι έπλεξα το άλλο στα μαλλιά σου
κι ανάμεσα ξετύλιξα τη θρυαλλίδα,
την ανοιχτή αρτηρία-
και μια νέα αστραπή πλέοντας ήλθε
να μας βρει.