Ίσως να μη μπορώ να συνεχίσω, σκεφτόμουν,
άλλ’ έγραψα διστακτικά τον πρώτο στίχο:
«Ποτέ δε θα΄ναι αρκετό, ό,τι τελειώνει».

Έκλεισα πάλι το στυλό
και το ακούμπησα δίπλα στο τραπέζι.

*

Και εγένετο φως. Ημέρα δεύτερη.

Σήμερα συνεχίζω.
Σκέφτομαι τις γκόμενες
που έγιναν γυναίκες και γριές
και γέμισαν ρυτίδες και νου δεν έβαλαν.

«Κρα» κάνει το μουνί τους,
αλλ΄ο θάνατος
δεν είναι καφετής σαν την πούτσα.

*

Τα μαραμένα βυζιά της. Τι τα δείχνει;
Ακόμα κι εγώ – ο Ιώβ – θα κάνω εμετό.

*

Και επήλθε το σκότος. Και είδα ότι καλόν.
Εσύ στην τρικυμία κοιμάσαι
κι εγώ στους πάγους κάποιας πικραμυγδαλιάς.
Πλύνε. Πλύνε τους ιστούς
του αιδοίου σου –
πλύνε και ξέπλυνε,
μπορεί να μετουσιωθεί το χέρι σε καυλί.

*

Αχ, πώς θα ήθελα να σ΄αρπάξω
απ΄το κώλο,
ενώ δε σε βλέπει κανείς!

*

Το πρόβλημα του ύπνου είν΄τα όνειρα.
Ο στεναγμός σου κατακρημνίζεται
και λάμπει κρεμασμένη
η γλώσσα.
Έτσι αφράτη θ΄αποκοιμηθείς.

*

Και εγένετο φως. Κι είχαν όλα τελειώσει.