Από τις ημέρες της Κέρκυρας
το μόνο που απέμεινε
σαν υγρή ανάμνηση
ήταν το χαμόγελο του,
ικανού ν’ αποτινάξει απ’ τους ώμους μου
την αβάσταχτη μελαγχολία.
Ούτε ο μελαχρινός άνδρας του Μον Ρεπό
με τη μαύρη φανέλα
που σκέπαζε σαν ρωμαϊκό ψηφιδωτό
το ανάγλυφο του στήθους του,
μείωσε στο ελάχιστο την θλίψη μου,
για το φευγιό του ζωγράφου.
Από τις ημέρες της Κέρκυρας
διαφύλαξα σαν συμφωνία ειρήνης
μεταξύ ελληνικών πόλεων
το δακρύβρεχτο του χαμόγελού του,
πυξίδα προσανατολισμού
που κατεδείκνυε στους ναυτιλόμενους
την πορεία τους προς το άγνωστο χάος.
Παρά τις προσπάθειες μου δε στάθηκε δυνατόν
να εξακριβώσω εάν κατάφερε μέσα από τη βαριά ομίχλη
των στιγμών να βρει την Ιθάκη του, σαν άλλος Οδυσσέας,
που άναρχες κραυγές τον καλούσαν
πίσω στην γενέθλια γη του.