Θά `ρθει μια μέρα μια λέξη ν’ ανταμώσω
να τρυπήσει την κοιλιά σου και να την καρπίσει,
στο στήθος σου να ορθωθεί
σαν χέρι ανοιχτό συνάμα και κλεισμένο.

Θα βρω μια λέξη
ν’ ανακόψει το κορμί σου και να το γυρίζει,
να περιέχει όλο το κορμί σου,
ν’ ανοίγει τα μάτια σου σαν θεός ανέφελος
το σάλιο να σου παίρνει
και να σου διπλώνει τα πόδια.
Εσύ μπορεί να μην την ακούς
ή κι ακόμα μπορεί να μην την καταλαβαίνεις.
Δε θά `ναι και απαραίτητο.
Θα μπει στα σωθικά σου σαν τροχός,
να σε διατρέχει εν τέλει απ’ άκρου εις άκρον,
γυναίκα δική μου και όχι,
και να μη σταματήσει ούτε κι όταν θα πεθάνεις.