Δεν ευτύχησα να ταξιδέψω στη Ν.Υ. στο Λος Άντζελες ή στο Σαν
Φρανσίσκο όπου σαρκώθηκε ο νέος άνθρωπος, αυτό που αργά ή
γρήγορα θα πρέπει όλοι να ενσαρκωθούμε, με το γλυκό ή το στανιό.
Δεν ευδόκησα να μπω σε υπερατλαντικό αεροσκάφος και ίσως είμαι
ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος που τελικώς δεν πάτησε το πόδι
σ’ ένα πανεπιστήμιο των Ηνωμένων Πολιτειών.
"Θα μετανιώσεις, μου `λεγαν, θα μετανιώσεις".
Άλλωστε ήμουν και είμαι καπνιστής. και επιπλέον, ένας από τους
παθιασμένους αναγνώστες των ποιητών της Βόρειας Αμερικής.
"Θα μετανιώσεις, μου `λεγαν, θα μετανιώσεις".

Για χίλια πράγματα έχω μετανοήσει στη ζωή μου και όσο ζω, νομίζω
πως θα μετανιώνω. Δεν κρύβω πως θα `θελα να είμαι πλούσιος, με
κότερο και έπαυλη, σαν τους συμμαθητές μου που υποτιμούσα, γιατί
εδραίωναν το παν στον Λένιν και τον Μαρξ.
"Δε γίνεσαι κομμουνιστής; Θα μετανιώσεις, μου `λεγαν, θα μετανιώσεις".

Ναι, θα `θελα κι εγώ ν’ ασκώ επιρροή, να είμαι κάποιος, είχα ταλέντο
και προσόντα, μόνο δεν τα κατάφερνα με τα πλακάκια της πολιτικής. Δεν
καταλάβαινα τον εαυτό εκτός πολεμικής αξίας και προορισμού. Δεν τα
'βρισκα με τις χριστιανικές ομάδες, τους γελαστούς αγγέλους του
κατηχητικού κι αδιαφορούσα πλήρως για τις τεχνολογίες και τα μεγάλα
σάλτα της πληροφορικής. Οι μόνοι που με γοητεύαν, εκτός των αοιδών,
των συγγραφέων και των μοναχών, ήταν οι ένοπλοι αντάρτες, κι ας ήταν
όλοι μαρξιστές!
"Θα μετανιώσεις, μου `λεγαν, θα μετανιώσεις".

Για όλα μετανιώνω,
για το υπαλληλίκι στη γραφειοκρατία της βολής,
για την ακτημοσύνη στο όνομα της φήμης,
για τη μεγάλη ιδέα ενός εαυτού αντάξιου των πρώτων της φυλής,
για την αποτυχία ως προϋπόθεση μεγαλοσύνης,
για την αδυναμία στο σύμπαν της στρατηγικής.

Μα πάνω απ’ όλα μετανιώνω για κείνη τη μικρή,
μόλις 13 κι εγώ 45,
μ’ όλο το κάλλος της Άπω Ανατολής,
με τη λεπτότητα της χρυσαυγής
όταν σ’ αγγίζει χωρίς να σε βαραίνει
και σε δροσίζει μ’ όλο που αχνίζει
μια πορσελάνη άυπνου, καθώς χαράζει
μπροστά στην έπαυλη του παλαιού συμμαθητή
όπου ο Λένιν και ο Μαρξ είναι το κότερο φουνταρισμένο στον κολπίσκο
σαν μια προκήρυξη φρεκογραμμένη
μες στη σιγή του αδάμαστου λαού.
"Θα μετανιώσεις, μου `λεγαν, θα μετανιώσεις".

Μετανιώνω που φοβήθηκα, δεν ήμουν προετοιμασμένος για τίποτα
εκτός φιλολογίας.
Μετανιώνω που δεν την άφησα να γείρει και να βασιλέψει πάνω μου,
άξεστος κι άπιστος μπροστά στο πανικό της κάλεσμα το θείο,
κι ας ξανοιγόταν μπρος μου ζωφυτη ολόκληρη η μυθολογία που έψαχνα
γονατιστός ανάμεσα στα κεντημένα άνθη μιας ποδιάς.
Μετανιώνω που αντι για το πραγματικό και την αρχαίαν αμεσότητα,
παρέμεινα ένας καντιανός με το στραβό πλατωνικό του μάτι.
Είχε σιμώσει και περίμενε, αμίλητη σ’ όλο το τρίωρο ταξίδι, όσο που
βγήκε κι έφυγε χωρίς καν να χαιρετίσει.
"Θα μετανιώσεις, σήμαινε, θα μετανιώσεις".

Δεν πέταξα ποτέ στις πόλεις των ΗΠΑ όπου σαρκώθηκε η νέα
αλήθεια και όλοι οφείλουν να συσχηματισθούν μετά θελήματος ή
μαρτυρίου, όπως η Ρώμη θα σχημάτιζε τον νέον άνθρωποι που δεν
φαντάσθηκαν ποτέ τους οι Αρχαίοι
"Θα μετανιώσεις, μου `λεγαν, θα μετανιώσεις".

και μετανιώνω για όσες φορές, αντι της αμεσότητας που κάνει τη ζωή
αλήθεια, προέκρινα τη σύνεση, τη λογική, τουτέστιν τον κόσμο
της αναβολής και της συσσώρευσης,
τον κόσμο που δικαίως αποστρέφεται το θαύμα.

Μη μου μιλάτε για σκοπούς και κατοικήσιμα άστρα
για τη λαμπρότητα της μέλλουσας ζωής στο επιχειρηματικό μας σύμπαν.
Είμαι κι εγώ σαν τους αρχαίους που σκάσανε στα γέλια,
και τι γέλια, σαν άκουσαν πως ήλθε ο αληθινός Θεός,

"Θα μετανιώσεις, μου `λεγαν, θα μετανιώσεις".