Καθώς ο Νάρκισσος κι η Σελήνη
Φύγανε κλαίγοντας από μπροστά μου
Τα κρύα μάρμαρα μακριά στη γη μας
Είχανε σκίρτημα είχανε πόνο
Και σιωπηλά χαμήλωναν την όψη
Σ’ έναν αγέρα από σκοτάδι
Την ταραχή να κρύψουν και τον φόβο
Που μέσα τους αναπηδούσαν τώρα
Έτσι δεν έμεινε κανείς στη γη μας
Με τον εαυτό του να κλαίει να γελάει