Σ’ ένα βουνό δεν κάθησα ποτέ μου
Σ’ έν’ αψηλό βουνό γιομάτο ρίγη
Που σηκώνει τη ράχη του στον ήλιο
Όταν εγώ μέσα στη γη κοιτάζω
Που με φέρνει σιμότερα στον ήλιο
Όταν εγώ διστάζω να πεθάνω,
Λόφους εγνώρισα και τους θυμάμαι
Όπου κι αν κατρακυλήσω όπου κι αν σπείρω
Το ανήμερό μου είναι
Τα νιάτα μου θυμούνται λόφους και λοφία