Από νωρίς το πρωί, ίσαμε τη δύση του ηλίου,
ζητιάνευε στους πεζόδρομους της Αθήνας,
περνώντας από μαγαζί σε μαγαζί.

Λίγο μετά το σούρουπο,
πριν κατηφορίσει απ’ την Πειραιώς
προς την Πλατεία Κουμουνδούρου
για το τελευταίο λεωφορείο
προς τα Νεόκτιστα Ασπροπύργου,
αγόραζε ένα διπλό χάμπουργκερ
από το ίδιο μαγαζί της Ομόνοιας.

Κατέβαινε πάντα στο τέρμα,
ψηλά στη Λεωφόρο ΝΑΤΟ,
όπου το τοπικό διασχίζει συχνά
μέσα στην αποπνικτική μυρωδιά του μαζούτ
τους σκουπιδότοπους για τους εργάτες
που πηγαινοέρχονταν
από και προς το Μενίδι.

Μένοντας για λίγο στο κατώφλι του,
αγνάντευε τα ολόφωτα διυλιστήρια
με τις χιλιάδες σωληνώσεις,
τους πυλώνες, τα καλώδια, τις δεξαμενές,
και τη φλόγα στον πανύψηλο, σιδερένιο πύργο
που καίει ασταμάτητα εδώ και χρόνια.

Μόνο όταν άκουγε τον απόκοσμο θόρυβο
του μεγάλου αυτού σιδερένιου θηρίου,
που συνεχίζει να προσφέρει ακόμα και σήμερα
δουλειά σε μελλοθάνατους,
τότε ξεκλείδωνε την πόρτα.