Θάλασσα σκουριάς για μένα διασχίζεις
Άτροπε που βαρέθηκες το τεντωμένο νήμα,
είδωλο αμέτρητων μαχών πού με ορίζεις;
Στου Αργοναύτη το κορμί ή στ’ άγριο κύμα;

Μνήμη μέγγενη δεν μ’ απαντάς,
μαύρα πανιά προδίδουν το σκοπό σου,
ανεμώνες πλέκουν τους κόμπους της θηλιάς
και αμάραντοι τις ρίζες των μαλλιών σου

Άνοιξη που ταπεινώνεις τον Φλεβάρη
στα γόνατα με ρίχνεις με μαλλιά κομμένα,
Άτροπε που μύρισες ιδρώτα και θυμάρι
ποια φρίκη φύλαξες για μένα;

Δαμάσκηνο δαγκώνεις σκαλιστό
και τα ρουθούνια μου σφαλάς με μέλι,
πες μου, φταίει το γάλα που ήπια και θα ξεχαστώ;
Ή μπήκα γαυγίζοντας στ’ αμπέλι;

Γδαρμένα τα χείλη σου και σιωπείς,
μάνα που μου `φερες τ’ ασήμι και το μύρο,
φοβάσαι απ’ την απάντηση μη λερωθείς,
των ψαλιδιών την αγκαλιά μη φθείρω.