Τοῦ κάκου μᾶς χωρίζουνε
ράχαις, βουνὰ καὶ κάμποι·
τὸ πρόσωπό σου λάμπει
στὸ νοῦ μου, στὴν καρδιά.

Τῆς λύπης μαῦρο σύγνεφο
δὲν ἠμπορεῖ νὰ φτάσῃ
τὸ φῶς του νὰ σκεπάσῃ
μίαν ὥρα μοναχά.

Καὶ πρὶν σωθοῦνε ἡ μέραις μου,
στοῦ χάρου τὸν ἀγῶνα
τὴ θεία, γλυκιά σου εἰκόνα
θὰ βλέπῃ ὁ λογισμός.

Ἀνίσως ἔχει ὀνείρατα
ὁ ὕπνος τοῦ θανάτου,
στὸν ἅδη κ’ ἐκεῖ κάτου
θὰ μ’ ἀπομείνῃ ὀμπρός.