Ήταν μάτι η θηλιά
και με κοιτούσε από ψηλά
να κόβω την κοτσίδα μου
και να τη ρίχνω στη φωτιά

ήταν μάτι η θηλιά
κι εγώ η όραση της
έμπαινα μέσα της αργά
ώσπου έγινα φως
λευκό και πάναγνο
λεπτό και τρυφερό

και τότε η Θήβα έλαμψε
απ’ το παλάτι
ώς τους αγρούς της
κι όλοι υμνούσαν τους θεούς
και πλένονταν
στο φάος

μονάχα τα κορίτσια μου
μυρίστηκαν τον θάνατο
κι αφήσανε τη μπάλα τους
να πέσει στα χορτάρια

τη φύσηξε ο αγέρας
την πήρε ο ποταμός
κι εκείνες δε θυμήθηκαν
ποτέ ξανά να τη ζητήσουν

κι έτσι η μπάλα
τριγυρνά
και σκαρφαλώνει τους αιώνες

εάν τη βρειτε αγγίχτε τη
γυρίστε τη στα χέρια
πετάχτε την ψηλά
μέχρι των δέντρων τ’ άνθη

μήπως λυθεί η κατάρα μου
για το παιχνίδι που έκοψα
άγος ακόμη πιο σκληρό
κι από την κλίνη του Οιδίποδα.