"Μερικές φορές, η απόγνωση σε φτάνει στα όρια σου.
Μία όμως είναι αυτή η φορά που πραγματικά τα αγγίζεις.
Εκεί είναι, που ανεβαίνεις επάνω στο κάγκελο και κοιτάς κάτω τον κόσμο να είναι στα πόδια σου, και μετά κοιτάς ψηλά, και ενώ ισορροπείς, επάνω στο λεπτό σιδερένιο δοκάρι, ανοίγεις τα χέρια σου διάπλατα και νιώθεις την ανάγκη να πετάξεις.
Και αυτή η ανάγκη γίνεται μέσα στο μυαλό σου μια άγρια χαρά, που σε συνεπαίρνει, και σε σπρώχνει σ’ αυτό το ένα, το μοναδικό απαραίτητο βήμα.
Και μετά πετάς...
Προς τα πάνω, προς τα κάτω, τι σημασία έχει πιά;"...