Ἐμπρός, τραβοῦν στὸν Πειραιᾶ μ’ ἀλαλητὸ μεγάλο,
ζητοῦν ἀπὸ τὸν Φρούραρχο βαπόρι νὰ εὑρῇ,
κι’ αὐτὸς τοὺς λέει «πουθενὰ δὲν ἔχω νὰ σᾶς βάλω,
γιατὶ στὸ Πανελλήνιον οὔτ’ ἕνας δὲν χωρεῖ».
Ἀκοῦς βλαστήμιαις κι’ ἀπ’ ἐδῶ, βλαστήμιαις κι’ ἐκεῖ πέρα,
καὶ γιὰ βαπόρι βγαίνουνε στοὺς δρόμους παγανιαῖς,
μὰ τἄστειλε ὁ Μπούμπουλης νὰ ρίξουν στὸν ἀέρα
γιὰ γοῦστο λίγαις κανονιαῖς.
Καὶ τώρα ποῦ νὰ πᾷν λοιπὸν οἱ τόσοι σκαπανεῖς;
γιὰ τούτους τόπος πουθενὰ δὲν βρίσκεται κανείς.
Λοιπὸν εἰς τὸ Τιτάνειον νὰ πᾶνε περιβόλι,
ἀλλ’ ἀπὸ κάμπιαις καὶ αὐτὸ εὑρέθηκε γεμᾶτο...
θυμόνουν πιὰ κι’ οἱ σκαπανεῖς, καὶ θυμωμένοι ὅλοι
σκορπίζονται στὸν Πειραιᾶ καὶ τρέχουν ἄνω κάτω.