Ταράμ, ταράμ, ταρατατά, βαροῦν τρομπέταις πάλι,
ὡς ὅτου πιὰ μαζεύονται ἀπ’ τὸ κρασὶ κουροῦνα,
τοὺς βλέπουν οἱ ἀνώτεροι μὲ τὸ σοφὸ κεφάλι
καὶ δύο δύο τοὺς πετοῦν σὲ μιὰ παλῃομαοῦνα.
Κι’ ἐπάνω στὸ μπαρκάρισμα ἕνας γερὸς σολντᾶτος
θαρρεῖ τὴ θάλασσα κρασὶ καὶ πέφτει στὸ γιαλὸ,
μὰ τὰ ποδάρια του τραβᾷ παλληκαρᾶς βαρβᾶτος,
καὶ τέλος μπαρκαρίζονται καί... πᾶνε στὸ καλό.