Πίσω από κλειστές πόρτες
φαντάσματα μας καταδυναστεύουν.
Ψιθυρίζω τη συλλαβή μιας ολόκληρης λέξης
που μου διαφεύγει.
Με αναίσθητα δάχτυλα
αναζητώ το περίγραμμα του προσώπου μου.
Ψάχνω στην καταχνιά μέσα μου
μια ακέραια παρουσία.
Πράξεις μας που υπαγόρευσε ο φόβος
γίνονται από συνήθεια πράξεις μιας φοβισμένης ζωής.
Και ο φόβος για τον θάνατο
δεν είναι παρά έλλειψη θάρρους για τη ζωή,
όπως και η εχθρότητα για τον άλλο
δεν είναι παρά έλλειψη αγάπης για τον ίδιο μας τον εαυτό.
Όταν χαμογελάς μέχρι μέσα, ανήκεις στον κόσμο
αφήνεις τον κόσμο να περάσει μέσα σου.
Αποστρέφω το πρόσωπό μου από τον κόσμο
θα πει αποστρέφω το πρόσωπο από εμένα,
όπως και αγγίζω την ψυχή του κόσμου
θα πει αγγίζω την δική μου ψυχή.
Φέραμε την ζωή μας στα μέτρα της στέρησης.
Ίσως υπήρξα πραγματικά
όταν δεν έπρεπε τίποτα από μένα να φυλάξω.