Δείχνω το ξύλο.
Το καμένο ξύλο.
Δείχνω το κάρβουνο.
Το αηδόνι μ’ αφήνει.
Θα αφήσει το αηδόνι το ξύλο.
Το αηδόνι θα μοιράσει τη λύσσα
της άνοιξης , στα ξύλα.
Και η λύσσα θα σωπάσει.
Θα μαζέψει φωνήεντα
του σκοτεινού κάβου.
Εδώ είναι γραμμένο
παπαρούνα.
Εδώ είναι ραμμένος φόβος
και παπαρούνα.
Μας παραμόνεψε.
Παραμονεύει το λοξό του καιρού
το ενάντιο.
Κι είχε ειπωθεί στο χόρτο.
Αν θα έρθει, θα είναι αυτός.
Θα πει στη θάλασσα "έλα".
Κι η πέτρα θα φύγει.
Θα νερώσει η πέτρα.
Θα πει: "Αυτός κι η πέτρα;"
Γιατί όχι η πέτρα;
Γλιστράει καμιά φορά φωνήεντα
και έχει η πληγή τον όχθο της κι αράζω.
Μου βγαίνει ένα ρεμπέτικο παλιό
Θα πάρω πίσω τον καιρό
Θα τον ζητήσω πίσω.
Γιατί δεν ξέρω από δρόμους
ξέρω πως έχουν το μερτικό τους.
Όπως το ξύλο το καμένο ξύλο.
Το δείχνω και το χέρι
πονάει πανσέληνο.
Φοβάται.