Κάθε που μπαίνω μες στη νύχτα
νιώθω πως είναι πολλαπλή η είσοδός μου,
όχι μονάχα επειδή προστρέχουν όλα μου τα πρόσωπα,
μα κι επειδή με υποδέχονται
της νύχτας όλα τα κομμάτια.

Κάθε που βγαίνω ωστόσο από τη νύχτα
νιώθω πως είναι ενιαία η έξοδός μου,
όχι μονάχα επειδή τα πρόσωπά μου έχουνε σμίξει όλα σ’ ένα,
μα κι επειδή της νύχτας όλα τα κομμάτια
έχουνε γίνει μόνον ένα.

Γι’ αυτό, ενώ στη νύχτα από μια πόρτα αναγκάζομαι να μπαίνω,
μπορώ αντίθετα να βγαίνω από το μάτι μια βελόνας.
Τώρα πρέπει να μάθω πια να μπαίνω
από το μάτι μιας βελόνας.