Κι η προσευχή των ταπεινών,
ανάβει τα βράδια όπως ένας σωτήριος φάρος,
όπως ένα αστέρι που τρεμοσβήνει,
αν κι έχει την έκταση και την ένταση εκατοντάδων γαλαξιών.

Κι η προσευχή του πράου,
ανθίζει όπως ένα μικρό κυκλάμινο
που τίναξεν ο βράχος
αν και υπερβαίνει την απεραντοσύνη του ουρανού.

Ω, νύχτες του θεωρήματος:
"Το μικρό, όταν είναι καλό, γίνεται ακόμη πιο μικρό",

νύχτες των αρχαίων δακρύων
μπροστά σ’ ένα μαυρισμένο εικόνισμα,

γονυκλισία της γιαγιάς, μέσα στο περιβόλι με τις κερασιές,

λόγια όσων αγάπησα- και απίστευτα μακριά βρίσκονται πλέον.