Κι όμως άλλα ελπίσαμε πως θα πετύχουμε με τη γραφή.
Ίσως την έκσταση, το σπάσιμο του ροδιού, την κατάκτηση της Στιγμής
(εννοώ την του Κίρκεγκωρ αιωνιότητα),
την ένταση ενός παιδικού τραγουδιού, το "σαταλίνα, ματαλίνα"
που τρόμαζε τα κιρκινέζια στα χωριά του κάμπου, την επανάκαμψη
των, βελουδένιων φεγγαροκόριτσων.
Κι η Άννα εκόμιζε μια πάστα, ένα Λούκυ Λουκ κι ένα φιλί
κάτω από τις γαζίες-ω, να, οι νεκροί προχωρούν μέσα στις λέξεις.
Τι να σημειώνεις, είναι μια κούραση
άρα υπήρξαν όλα αυτά;
Μήπως βαδίζω δυτικά της Εδέμ κι έτσι που διάλεξα, χωρίς πυξίδες
δεν το καταλαβαίνω;
Κι ύστερα το παίρνεις απόφαση, λες, ό γέγραφα γέγραφα
και ησυχάζεις.