Και όμως,
και όμως,
και όμως... Δεν
μ’ εμπιστεύομαι. Τίποτε δεν έχει
διάρκεια. Ακόμα λιγότερο
η λέξη. Ούτε
κι αυτή,
ούτε κι αυτή,
ούτε κι αυτή. Δεν μ’ εμπιστεύομαι,
μην εμπιστεύεσαι εκείνον
που λέει, αυτόν
που μιλάει, αυτό
που λέγεται, αυτό που λες,
αυτό που λέω εγώ,
μη μ’ εμπιστεύεσαι,
δεν σ’ εμπιστεύομαι.
Η καθαρότητα είναι μια σπίθα, ένα
σχήμα συνείδησης
στα πολλαπλά σχήματα
της συνείδησης ή που διαμορφώνουν
συνειδήσεις, τα σχήματα
που μακραίνουν, επεκτείνονται,
συνεχίζονται και έτσι
ονομάζεται συνείδηση
εκείνη η συνέχεια.
Δεν μ’ εμπιστεύομαι, μην
εμπιστεύεσαι τα σχήματα
μακραίνουν,
μειώνονται,
εισβάλλουν,
χάνονται,
η καθαρότητα είναι μια στιγμή
μεταξύ των σχημάτων
παράθυρα στη μονάδα που
παραμένει κάτω
απ’ το φως του φακού που γίνεται σχήμα
και αισθάνεται κι αυτό
τους ίδιους σπασμούς.
Και όμως,
και όμως,
και όμως... αυτό
που διαισθάνομαι τώρα
θα χαθεί αύριο,
μετά,
τώρα,
μόλις γίνεται σκέψη,
συνείδηση: σχήμα. Αρπάζουμε
την αίσθηση που εισχωρεί στα σωθικά,
πολύ κάτω,
πολύ μέσα,
ομοιογενής, την αρπάζουμε
και τη μετατρέπουμε σε αυτό: σε «αίσθηση»,
της δίνουμε ένα όνομα,
την περιγράφουμε.. τη
χάνουμε. Ήδη
δεν είναι εκείνη, ήδη δεν είναι αυτό, δεν είναι πια αυτό.
Ακόμα είναι εκεί αλλά
δεν είναι αυτό που λέω,
είναι σχεδόν αυτό,
δεν είναι αυτό που ακούς,
δεν είναι αυτό, μη
μας εμπιστεύεσαι,
μη μ’ εμπιστεύεσαι,
δεν σ’ εμπιστεύομαι.

Ξανάρχεται το δειλινό,
το φως ελαττώνεται.
Τα χρώματα του φθινοπώρου έρχονται από τη δύση,
όπως έλεγε ο Κινέζος ποιητής.
Ο κόσμος είναι εντός μου.
Δε θ’ απομακρυνθώ.
Αποδέχομαι όλα τα χρώματα, το
καλοκαίρι μέσα στο δικό μου φθινόπωρο,
γιατί ξέρω πως δεν
υπάρχει τέλος, πως δε θα υπάρξει τέλος.
Όλα αρχίζουν και τελειώνουν σε μένα.
Εγώ είμαι ο ατέρμονας στόχος
επάνω από εμένα.
υπερίπταμαι.