Φυσικά κάποιοι από μας ήτανε πιο γελοίοι – τότε.
Σταματώντας σ’ ένα διαμέρισμα γεμάτο καρφήδες
ένα χιονισμένο βράδυ,
με ρώτησαν για τα άλλα μυστήρια,
και αναγκασμένος να υπεκφεύγω,
παρατήρησα ότι πιέζει ο χρόνος.
Όσο κάποιος ξεκοριάζεται από ζωή
και μακρινοί υδροστρόβιλοι
κουλαντρίζουν τον ορίζοντα,
ίσα ένα μήνυμα περνάει από τα τριπλά φίλτρα:
Χαλάρωνε. Τα φιλαράκια σου σ’ αυτή την ακτή
δούλεψαν πολύ και σκληρά σε κείνη τη ράμπα˙
αν δεν έχεις καθόλου προτάσεις (και δεν έχεις),
άσε τους να νομίζουν ότι ήταν η μαγεία πού έλειπε.
Ότι τα βέλη δεν έδειξαν το δρόμο για τη φλέβα
ήταν γι’ αυτούς η δενδροπρασινάδα ο λόγος,
και αρχίζουν να συλλογούνται:
«Η κουζίνα δεν είναι και τόσο άσχημο μέρος,
αν ενδιαφέρεσαι για τους νεροχύτες. Σαφώς, ο Καρούζο
τραγούδαγε κάπου πίσω από τη λουκετοκλειδωμένη
βελούδινη πόρτα, αλλά αν μείνουμε – όχι, αν ξεροσταλιάσουμε – εδώ,
το πρόβλημα θα αντιστραφεί.
Οι Τομ και Τζέρυ παντού τριγύρω.»

Όσο για το τελετουργικό κληροδότημα
τόσο διατιμημένο από το κορίτσι της Coca Cola,
ήρθε μόλις αργότερα
να αποδείξει την υγρότητα και
την όχι μοιραία αγριάδα του
μόλις πριν βγει ο ήλιος και το σιγοψήσει.

Εννοείται ζούμε σ’ ένα παράλογο και βίαιο γαλαξία,
αλλά τώρα είναι σε μας
να τον κάνουμε ένα περιβάλλον
για να του επικολλούνται οι χάρτες,
τόσο πιστά σαν βδέλλες. Διάολε,
βάλε μας στον χάρτη, όσο είσαι πάνω του.
Έτσι μπορούμε να καπνίσουμε ένα τσιγάρο,
να θρονιαστούμε,
φυσώντας την αύρα με τη νύχτα
και τα γοργά της ακρωτήρια.