Μη τον βλέπετε έτσι μαύρο και δρεπανηφόρο,
είναι εξαιρετικά ευάλωτος και, πότε-πότε, χάνει στο σκάκι
-ο Ίγκμαρ Μπέργκμαν το διαισθάνθηκε-.
Σε πλησιάζει την ώρα που σβήνουν, στη μνήμη,
οι για την ύπαρξή του αποδείξεις,
όταν κατεβάζεις, ας πούμε,
ένα καπέλο, μπροστά σε μια ξένη σου πλάκα
με γράμματα και λατινικούς αριθμούς
ή φωνάζεις τον Στέτσον, απαλά σε πλησιάζει, χορεύοντας
όπως ο Νιζίνσκυ ή ο ίσκιος του γιασεμιού στο φωτισμένο τοίχο,
τρυφερά σε αγγίζει, είναι και δεν είναι σαν τη φλόγα
ανάμεσα στα δάχτυλα κι ύστερα σου υπενθυμίζει
μια συνάντηση που είχατε μαζί του, σ'ένα καφέ, δεν το θυμηθήκατε,
"καιρός, να εξασκήσω τη μνήμη μου, υπάρχει;"ρωτάς.