Καιρός που ανάβει τώρα!
Δεν έχουμε πια θάλασσα μπροστά μας
Δεν έχουμε ηλικία να πετάξουμε
Για να γίνουμε πιο ελαφροί
Μήτε ρούχα να χαρίσουμε στους κάμπους
Μήτε βιβλία να ξεσχίσουμε
Μήτε ποιήματα να λησμονήσουμε
Ο έρωτας μονάχα ο έρωτας
Ανοίγει ταξίδι γαλανό στα βήματά μας
Και κανένας να μη μας πει πως όλα Χάθηκαν

Ποιος θόρυβος μάς κάνει συντροφιά;
Εμείς τίποτα δεν βλέπουμε
Εξόν από τον άνεμο και τον εαυτό μας
Με τα δέντρα είχαμε άλλοτε συγγένεια
Μα τώρα σκόρπισαν τα δέντρα
Όπως η μνήμη του καλοκαιριού
Είχαμε σε άλλη χώρα με τα πουλιά κουβέντα
Μα τα πουλιά πια δε φαίνονται
Απ’ τη στιγμή που εμείς με τα φτερά μας
Ολούθε το σκοτάδι κάνομε να σκάσει

Πού είναι οι μαργαρίτες του παλιού καιρού;
Πού βρίσκονται τα δόντια των αθώων κοριτσιών
Που γελούσανε μέσα στα μεσημέρια
Όταν εμείς από λόφο σε λόφο
Τη ζωή και τον θάνατο ανεβαίναμε
Διώχνοντας πεταλούδες
Πίνοντας μια θάλασσα που έφευγε μπροστά μας
Ακούγοντας μουσική από μέταλλα κι από σύννεφα
Χωρίς ποτέ στο λαχάνιασμα να ξέρουμε
Αν μέρα ή νύχτα ταίριαζε στον βίο μας;

Εμείς τώρα ανακαλύπτουμε το παρελθόν
Και δεν κρατάμε θύμηση παράπονο ή κακία
Αρμονικές εύμολπες στήλες ατενίζουμε
Όπου αν θέλαμε θα διαβαίναμε με τις αναπνοές μας
Και θ’ ακουμπούσαμε τον ύπνο μας για ν’ αρωματιστεί
Όμως την όμορφη απόσταση μετράμε και μας αρκεί
Εμείς εδώ το παρελθόν εκεί με την υγεία της πέτρας
Και τα κανονικά διαστήματα ανάμεσα σε στήλη και στήλη
Στη φαντασία και στην καρδιά αρέσουν χωρίς νοσταλγία
Εμείς θίγουμε το παρελθόν και το παρελθόν δεν μας θίγει.