Ποιος ξέρει αν εδώ που ήρθαμε
δεν είναι για θάνατο.
Ο φόνος γλίστρησε, κύλησε στη γωνιά -μια κάθετη γραμμη
που κατεβαίνει από ψηλά
δείχνοντας την άλλη μεριά του μυαλού σου.
Προσοχή! Άσπρο και μαύρο
άσπρο και μαύρο
άσπρο και μαύρο.
Για να τελειώνεις
θες ακόμα
δέκα δεκαπέντε χιλιόμετρα ποίηση
τα μέσα έξω
ακριβώς όπως το νόμισμα απ’ τη μεριά που δείχνει
θάνατο. Άσπρο και μαύρο.

Εδώ τα χρώματα δεν τα πρόσεξες.
Αυτό το κόκκινο κινδυνεύει να πέσει
να γκρεμιστεί και να γεμίσει την κάμαρα
αίμα.
Επί σκοπόν!
Πυρ!
Γύρισε να μας πεις πώς έβγαλε η μάντρα θειάφι
και σκόρπισε τα παιδιά
πώς τέντωσες έτσι την απελπισία ως το τέλος.
Το μαύρο τελειώνει
Το άσπρο σκληρό σαν χιόνι που πατήθηκε από τέσσερις μελλοθανάτους εικοσιδυό χρονώ.
Ξάφνου γλιστρούν γλυκά τ’ αστέρια
στον ώμο του λοχαγού
κι η αστραπή κατάστηθα
σαν τελευταίο φιλί πριν απ’ τον ύπνο.