Η παραλία λεγόταν Πάλιουρας, έξω από τη Μηχανιώνα.
Απογεύματα κολυμπούσαμε,
όταν βράδιαζε, καθόμασταν στην ταβέρνα δίπλα στο κύμα.
Η φίλη μου γύρω στα σαράντα διατηρούσε την εντυπωσιακή
ομορφιά και τη ζωντάνια της.
Κάποια φορά ένας άνδρας που μας κοίταζε με ενδιαφέρον
ζήτησε την άδεια να καθίσει στο τραπέζι μας,
και πάντα μέσα στο πλαίσιο της ευπρέπειας,
γιατί πέρα από τη συντροφιά και τις κουβέντες
δεν συνέβη τίποτα.
Η μεγάλη της διασκέδαση ήταν όταν ο άνδρας
προθυμοποιήθηκε και πλήρωσε τον λογαριασμό,
μας έκανε το τραπέζι.

Παντρεμένη με έμπορο δεν της έλειπε η οικονομική άνεση,
με κατάπληξη διαπίστωσα και σε άλλες περιπτώσεις μαζί της
ότι μεταχειριζόταν τους άνδρες σαν παιχνιδάκια,
και χωρίς αντάλλαγμα εκ μέρους της,
έπρεπε να πληρώσουν και να εξυπηρετήσουν.