Στα χρόνια εκείνα, δεν ανοίγαμε ποτέ ομπρέλες για τους διάττοντες,
πάντοτε παίζαμε μονά-ζυγά με αστερισμούς και νεφελώματα,
μαζεύαμε το φως του φεγγαριού σε στέρνες και πηγάδια.
Ενδόμυχα, πιστεύαμε ότι είναι άρνηση του φόβου το όνειρο
όπως το, ελάχιστα θαμπό ανείπωτο, η καρδιά των τραγουδιών μας
κι η νυχτοπεταλούδα που τινάζονταν, το ακριβό μας μέλλον.
Στα σπίτια δεν υπήρχαν τοίχοι και παράθυρα
- τριζόνια μόνο που λαχάνιαζαν και άσπρα γιασεμιά.
Φιλοξενούσαμε όποιον έρχονταν, παίζοντας σα θαυματοποιος με ιστορίες
που, εντός τους, δεν έπλεε κανένας καημός, καμία προσδοκία.