Τον καιρό που τραγουδούσε άτεχνα πια,
λόγω ηλικίας και σοβαρών προβλημάτων υγείας,
στο μουσικό μέγαρο του Νοβοσιμπίρσκ,
στην οπερέτα Ιβανόης του Άρθουρ Σάλιβαν,
είδε στο τέλος της παράστασης,
όταν πια ο κόσμος είχε αποχωρήσει,
έναν άστεγο να τον περιμένει
έξω από το καμαρίνι του.

Του αυτοσυστήθηκε ως μουσικός
και τον παρακάλεσε να του δώσει, αν ήθελε,
κάποια από τις ανθοδέσμες των θαυμαστών του,
που είχαν στοιβαχθεί λίγες μέρες πριν
στη μεγάλη πολυθρόνα,
μιας που τα βάζα ήταν ήδη γεμάτα.

Του έδωσε την καλύτερη με τις κόκκινες τουλίπες
τα ολόασπρα, γερτά κρίνα και τις μοβ βιολέτες.

Με κλαδάκια και ξερά φύλλα ο μουσικός
άναψε φωτιά απέναντι στο πάρκο,
ρίχνοντας πάνω στην πυρά
τελευταία την ανθοδέσμη,
μήπως και σκορπιστεί ολόγυρα
η δυνατή ευωδιά της.

Στεκόταν σε μικρή απόσταση για να νιώθει
τη θερμή ανάσα της φωτιάς επάνω του,
νομίζοντας μάταια πως έτσι έπνεε επάνω του
μέσα στον ξερό, χειμωνιάτικο αέρα,
εκείνο το διαβρωτικό άρωμα
από τον κήπο του σπιτιού τους
στην Γιάλτα της Κριμαίας,
ένα μαγευτικό άγγιγμα μυρωδιάς και χρωμάτων
από τα παιδικά του χρόνια.

Την ίδια ώρα, όλα ησύχαζαν
στο καμαρίνι του θεάτρου.

Βλέποντας ωστόσο απ’ το παράθυρο ο τενόρος
τη φωτιά να καίει, και μια άγνωστη φιγούρα
να στέκεται πίσω της,
βίωσε ξαφνικά μια παράξενη ειρήνη,
νιώθοντας συνάμα την καλλιτεχνική του παρακμή-
αυτή την αίσθηση είχε η καταστροφή της φλόγας
με το φαιό της σύννεφο ν’ αγγίζει ψηλά
τα γυμνά κλαδιά των δέντρων.

Η εικόνα αυτή επανέφερε στα μάτια του
εικόνες αλλοτινής λάμψης,
την ευτυχισμένη αίγλη και τους θριάμβους
από τόσους πετυχημένους ρόλους,
σε θέατρα των πόλεων όλης της επικράτειας,
και τα εγκώμια του παρελθόντος.