Κάποτε απαντημένοι στη στροφή
ακόμα λάμποντας απ’ τα όνειρά τους
πριν τρίξει η ρόδα του πρωινού
και τους γεμίσει επικαιρότητα.

Κι α!
Πώς φωτίστηκε ο σταθμός
κ’ η χειραψία τους μισό φανταστική
τόσο ορατοί τόσο ονειρώδεις
"δος μου το σώμα σου"
"πάρε τα σκάφανδρα".

Άξαφνα
πυκνός κι αυτάρκης
πήγαινε βουλιάζοντας
ώσπου άνοιξε ο μυχός της γης
ο τελευταίος του κύκλος.

Κι ο άλλος με τα πτητικά σαντάλια
τώρα στα θεωρεία τ’ ουρανού-
κάποτε απαντημένοι
Πού;
Τέλεια παράλογοι.