Στη μαύρη ουρά του πιάνου
η άπνοια συναντά τον υπνοβάτη χρόνο
σκοντάφτει στο αδηφάγο ανθοδοχείο
και το ρωτά:
«Αλήθεια, πόσα άνθη αφανίσατε σήμερα;»

Άλλο ένα πρωινό
αποκοιμήθηκες στην πλήξη
απολαμβάνοντας την αδράνεια
κενός μέσα στο νέο πλαίσιο
μήπως αναρωτήθηκες
ποιο είναι το περιεχόμενο στο νέο πλαίσιο;
Μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα:
στην ιλιγγιώδη ταχύτητα της μοναξιάς
ή στη μοναξιά της ιλιγγιώδους ταχύτητας.

Μόνο στον ύπνο σου
φωνάζεις:
«Θέλω να μιλάω.
Θέλω ν’ ακουμπάω
...τους άλλους».