Κατευόδιο, κατευόδιο, στοὺς μεγάλους σας σκοπούς,
κι’ ὅπου τρέχετε νὰ βρῆτε τὸν Μουχτὰρ καὶ τοὺς λοιπούς,
μπρὸς σὲ σᾶς νὰ χαμηλώνουν τὰ ψηλότερα βουνά,
καὶ ἡ γῆ γιὰ σᾶς λουλούδια τοῦ Ἀπρίλη νὰ γεννᾷ.
Νὰ χτυπᾶτε κάθε πέτρα σὰν τὸν θεῖο Μωϋσῆ
κι’ ἀπὸ μέσα της νὰ βγαίνῃ τὸ καλλίτερο κρασί!

Ἀπ’ τὸ πῖνε, πῖνε, πῖνε, ὅλοι γίνετε θεριά,
καὶ σηκώσετε στὸ πόδι δάση, πόλεις καὶ χωριά·
ἡ φωνή σας ἂς σαλέψῃ κάθε χῶμα ἱερὸ
κι’ ἕνα τούρκικο ρουθοῦνι μὴν ἀφήνετε γερό.
Ἢ τὰ Γιάννενα νὰ δώσουν στὴν Ἑλλάδα, εἰδεμὴ
δὲν δεχόμεθα ποτέ μας ἀπὸ τἄλλα σπιθαμή.

Μὰ προσέξετε ἀπάνω στὸ κρασὶ γιὰ τὸ Θεὸ
μήπως χάσετε τὸ δρόμο, ποὺ τραβᾷ στὸν Πηνειό,
κι’ οὔτε ἴσκιο τοῦ Μουχτάρη δὲν εὑρῆτε πουθενά,
καὶ γυρίσετε ὀπίσω μὲ τὰ χέρια ἀδειανά.
Ὤ! καλλίτερα πρὶν τοῦτο τὸ δυστύχημα γενῇ,
εἰς τὸ χῶμα τοῦ Ἀννίνου νὰ ταφῆτε ζωντανοί.