Το ποίημα δε γράφεται πάντα,
μπορεί
να κουρνιάσει και στη σιωπηλήν ευδία,
στο στοχασμό χωρίς μετείκασμα,
τότε που δε συγκρατείς,
ούτε για τη στιγμή μιας Στιγμής,
τί
ακριβώς υπήρξεν αυτό που σε συνεπήρε,
μια ιδέα ή ένας άνθρωπος ή ένα κόκκινο καλοκαίρι,
έχω παρατηρήσει ότι ποιητές χαρακτηρίζονται
κυρίως
όσοι φουσκώνουν τα φεγγάρια των λέξεων,
δεν είναι ακριβώς έτσι,
ποιητές να πούμε κι όσους
σκαλίζουν μ'ένα ξινάρι, τις εύφορες ψυχές και
ζουν την ευλογία, όσους πόνεσαν κι όσους
ανακαλύπτουν το πρωί, στα σεντόνια τους, σταγόνες
από προσευχητάρια που έκλεισαν αδέξια,
ενώ στο κομοδίνο υπάρχει ακόμη ένα ποτήρι
κρύο νερό.