Κάτω απ’ το μειλίχιο βλέμμα γοργή η σκέψη
Του ανθρώπου
Αδρός ο άνθρωπος που
Θέλει δε θέλει θέλει
Το χνώτο μιας ζωής
Χωρίς χάρη διασκέδαση περηφάνια
Για το άτομο
Μιας ζωής που ενοχλεί τη φιλοδοξία
Και βλάπτει τα φύλλα
Της νεότητάς μας

Δε θυμάμαι παρά σάπιους ανθρώπους
Παρά άτομα που μαστίζουν τον τόπο της υγείας
Δεν ασχολήθηκα στην εποχή του πρώτου έρωτα
Και της αφέλειας παρά με χτήνη
Για τούτο όσον καιρό έχω μπροστά μου
Οραματίζομαι και διώχνω τους εφιάλτες
Μαζί με τις αγάπες που γίνηκαν συνήθεια
Δεν ξέρω πίσω μου παρά έναν εαυτό μου
Με τα ζωα του ενστίχτου
Και την πίκρα του θανάτου
Κρυμμένη μέσα στην άγνοια
Μαθαίνω τώρα στους άλλου
Ό,τι δε χάρηκα εδοκίμασα
Και είναι σωστό.