Σ’ έμαθε να περπατάς, να βλέπεις
το μεσημέρι χάνεται μέσα στη βροχή
φεύγει με τα πουλιά,
θαμπώνει
σα να γράφεται αλλού
σχέδιο με πενάκι μάλλον
στη ράχη ενός ροδάκινου.

Φαίνεται όμως πάλι στην θέση του
όταν ξανοίγει ο καιρός
με τις μπιγκόνιες του να λάμπουν
όταν διαβάζεται ο ουρανός
σαν πίστη
ξεπροβάλλει
ο κήπος.

Εξάντας, εκείνα τα λευκά ροδόδεντρα.

Οι παιωνίες πάλι δε χόρτασαν βροχή

το χνούδι των φύλλων σ’ εκλιπαρεί τώρα
για λίγες ακόμη σταγόνες

νερό σπέρμα σάλιο

ό,τι να `ναι.

Τώρα τουλάχιστον σε συναντώ συχνά,
δεν έχω παράπονο ούτε για το κρύο,
ούτε για τη βροχή,
έγινες κι εσύ παντός καιρού
(από παλιά συνήθεια βέβαια συνεχίζω
να σε διεκδικώ)
πας κι έρχεσαι στον κόσμο,
αλλά σ’ ακούω, σε μυρίζω, σ’ έχω πάνω
μέσα
δίπλα στα νοτισμένα μούσκλα,
ίσως άφθαρτη,
σαν τη μνήμη ενός πρωτόλειου χαδιού.

Ένα αεράκι από τον Υμηττό είσαι

χωρίς καμία απολύτως σημασία για τους άλλους
χωρίς καν όνομα για το ληξιαρχείο των παθών μας
για μένα μόνο παραμένεις σταθερά
ένα ασπαίρον θέρος επίγνωσης.

Ακακία
άργησε φέτος ν’ ανθίσει

στον ίσκιο της αισθήσεις φίλντισι
ένα μισάνοιχτο στόμα της μουσικής
τα λεπτά δάχτυλα του Μαρτίου

πόσο σου μοιάζει η έπαρση
και η σαγήνη μαζί.

Το βουνό είχε γύρει προς τη δύση
πέρδικες πετούσαν άφοβα μες στα σπίτια
γαλάζιο φως γλιστρούσε πάνω στην πεδιάδα,
σαν επιθυμία.

Το αγιάζι τώρα

η ευεργεσία

ο κορυδαλλός αρχίζει την ιστορία.

Ένα σχέδιο διαφυγής
στην ενδοχώρα των μυστικών
ματαιώνεται:

Στον ύπερο του λωτού
καρφώθηκε η λιμπελούλα.

Υγρό μαύρο κλαδί
νιφάδες χιονιού γράφουν πάνω του

όσο κι αν τις πιέζει ο χρόνος
προτού λιώσουν
εκείνες γράφουν συνεχώς,
προλαβαίνουν τη λέξη :

Πλή ρω μα

πλή ρω μα.

Στο βάθος λεηλασίες πάλι,
πόλεμοι, επαναστάσεις
πτώσεις των αυτοκρατοριών,
η ώρα του τίγρη,
τα σείστρα του λύκου

εδώ μπροστά σου,
κοντά στο φράκτη οι μοβ υάκινθοι επιμένουν,
δείχνουν σταθερά

αβατάρ.

Είναι το πράσινο φως
διυλισμένο φτάνει έως εδώ
αφήνει στα μέσα φυλλώματα των δέντρων
ενα χνούδι από το σύμπαν

να έρθω μαζί σου;

"Αυτά τα κίτρινα λουλούδια,
τι είναι άραγε;
Δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω
μέσα στο σούρουπο που μπήκε στην καρδιά
- χρυσάνθεμα
ή μήπως ιδέες ρόδων;"

Ρώτησε ο ογδοντάχρονος δάσκαλος
της ρητορικής.

Στα βλαστάρια της φτέρης,
στην άκρη του κήπου
παίζει μια αλκυόνη

τσιμπολογάει τίποτα και πάντα.

Πλησιάζεις, δεν βιάζεται
ξυπνάς μέσα στις φωνές
ενός άλλου κόσμου
με φτέρες τεράστιες που φτάνουν ως τη γη,
αλλά δεν κατεβαίνεις.

Θέλεις να μείνεις αλκυόνη
μέσα στις αλκυόνες.

Δεν αλλάζει τίποτα

αψευδέστεροι
μάρτυρες οι παιωνίες του χειμώνα:

Ανακύκληση
όλα είναι εκεί

κρυμμένα στην απειλή του χιονιού.

Φύλλα λωτού, περγαμηνές ειδήσεων
από το μέλλον μιας συντέλειας
στις ίνες του μίσχου
κι άλλα αποτυπώματα σοφίας
οι βροχοσταγόνες,
αν τις αν διαβάσουμε σωστά,
εξηγούν τα υπόλοιπα

να σπουδάσουμε έστω και τώρα
φυσική.

Η ιτιά βουβή σήμερα
από το πρωί ούτε ένα χρησμό.

Ο αυλός μόνο λεει τ’ όνομά σου
από το αντικρινό λιβάδι

θα το σκεπάσει όμως κι αυτό
η νεροσυρμή
κατεβαίνει σε λίγο από το όρος
Φούτζι.

Όπως το μη βάρος του ουσιώδους,
η μουσική δηλαδή από το φλάουτο
του δόκιμου μοναχού

έτσι ακριβώς και το μήνυμα φτάνει από εκεί
που δεν το περιμένουμε
χωρίς μεσάζοντες,
χωρίς φιλοφρονήσεις
μιας ασήμαντης ρητορείας
όχι τόσο διφορούμενο ή δυσνόητο

αλλά ξαφνικά δικό μας
σαν το σκοτάδι
που δεν μπορούμε βέβαια να το πούμε
ούτε καν να το δείξουμε
λες και είναι κλεμμένο διαμάντι
ατίμωση ή έκλαμψη

θα ενωθεί όπου να `ναι με τα χρώματα του φθινοπώρου.

Καθαρό θυμίαμα
προσφορά ανυπόκριτη
για τις ψυχές των προγόνων
από την αυλή των γειτόνων.

Η χαρά της άνοιξης;

Ανάμέσα στα φύλλα της πορτοκαλιάς
η χλωρή σκιά,
όχι σαν απειλή

η έλευση
η αναχώρηση
η έλευση

μια συντροφιά,

οι μέλισσες.

Η βερικοκιά λύγισε
οι καμέλιες μάδησαν με την πρώτη ανάμνηση

δαγκωματιές του νοτιά στο κορμί
τατουάζ νόστου

σ’ έχω τόσο επιθυμήσει αυτές τις ημέρες
που λες και θ’ ανοίξει τώρα το τοπίο στη μέση.

Ο κούκος μου το έχει πολλές φορές,
θέλει να σε προϋπαντήσει
προτού γίνεις βροχή.

Κούφια η ώρα που τ’ ακούει:
τα βατράχια κοάζουν σκληρό μέλλον
τα τζιτζίκια τρελαίνονται πάλι από μάταιο παρόν
αλλά κι οι γρύλοι τη συντέλεια λένε

μόνο το παρελθόν είναι εδώ χρυσόψαρα

(ή χελώνες)

Τα μαύρα πασουμάκια,
μεταξωτά,
με αγριολούλουδα
και πεταλούδες γύρω-γύρω

τα φοράς
σε ζεσταίνουν το χειμώνα
στο όνομα εκείνης που σου τα χάρισε.

Θα σε πάνε αργά ή γρήγορα στον κήπο της,
να κατεβείς από εκεί
στα μαύρα δωμάτια
του νεκρού
φιλιού
της
με τον βήχα σου
να μην
στα
μα
τά
ει.

Υπόσχεση
που ανανεώνεται κάθε μέρα
την ίδια ΠΑΝΤΑ ώρα

είναι ο τρυποκάρυδος,
που ψάχνει ακόμη το όνομα,
το επίθετό σου,
στο ΔΕΥΤΕΡΟ ΔΕΝΤΡΟ απέναντι
πρώτη σειρά

στο πολυσύλλαβο δασάκι

μετά το κλάμα.

Εξάντας είναι η επιστροφή

το χέρι σου καθώς με ψάχνει
ρωτά
σφίγγει
σπρώχνει να με στηρίξει στη λεμονιά

να με φυτέψει θέλει δίπλα της

στο χώμα μπαμπάκι

στο αείποτε.

Ο κήπος υπαινίσσεται τόση ώρα
τόση ανάγνωση
πως ζούμε σ’ έναν κόσμο με νόημα:

Έμβλημα της άνοιξης,
το φίδι μόλις ξύπνησε,
μας προσπερνά μειλίχιο,
ξέρει δικαιοσύνη,
χάρη.

Εννέα είναι οι άβυσσοι,
επιμένει ο Κινέζος σοφός.

Σε μια απ’ αυτές,
χορταριασμένο άνοιγμα,
παρτέρι παγίδα

ανεβαίνω.

Tου έπεσαν όλα σχεδόν τα μαλλιά

αλλά συνεχίζει να σκάβει τα πρωινά,
να ραντίζει
να μπολιάζει

θεός αγύριστο κεφάλι

να κάνει το χώμα ευθάνατο.

Παραινέσεις του φθινοπωρινού αυλού
από κάπου πολύ κοντά
ίσως από το πάντοτε των ίσκιων
φτάνουν ως εδώ

την στιγμή που σκύβεις να μαζέψεις
τα φύλλα της κόκκινης καμέλιας

μόλις το αγαλματάκι από νεφρίτη σε αναγνωρίσει
ο κήπος ανοίγει απότομα –

υποσχέσεις μιας ανώδυνης μεταφυσικής:
Του τριζονιού το κήρυγμα.