Κι έρχομαι εγώ
και τι να πω
με σαλεμένα λογικά
με συλημένα λόγια.
Στον πρόναο πάντα του μυαλού
στην εκκλησία του κορμιού
μπαίνω ν’ ανάψω ένα κερί
παίρνουνε φως σκοτάδια.
Ρίχνει μελίσσι μες στο νου
τ’ άνθη του κόσμου μέλι.
Κόκκινα ρόδια η γλώσσα μου
πέφτει μπροστά στο ιερό
και γίνεται κομμάτια.