Πού χάθηκαν τόσα ποδήλατα, σε ποιους ουρανούς πετούν;
Στο σχόλασμα, η οδός Κύπρου γίνονταν ένα ποτάμι,
στο κέντρο ανεβοκατέβαινε η ομπρέλα του κ.Μπένη, πεζός αυτός,
μαχαλόμαγκας εκ Κοκκινιάς, κούτσαινε και δε σήκωνε καζούρα,
με καμπαρτίνα Κλουζό-σας μίλησα για τον άνθρωπο-μα εμένα
μ’ ενδιαφέρουν τα ποδήλατα, οι νταλίκες που λέμε σήμερα,
ποιους ουράνιους δρόμους πήραν, πρέπει να'χε φεγγάρι, το ξέρω
ότι δε θα τα ξαναδώ, όλα μαζί,
με τα κουδούνια και τις σημαίες τους,
έστριψαν ξαφνικά σαν τις διηγήσεις των αγαπημένων μας,
πέταξαν, βρίσκονται κάπου όλα μαζί, δε σκουριάζουν πλάι
σ'ανθρώπινες καρδιές, τα ποδήλατα ζουν περισσότερο από
τους ποδηλάτες, ίσως κατευθύνθηκαν στο Σείριο και τον Πολικό.
Έρχονται ενίοτε στα όνειρά μας, κάποιοι τα χρησιμοποιούν ακόμη,
με ταχύτητες, σε αγώνες βουνού, κάποτε είδα το Βαραλή,
να κατεβαίνει απ'το Πλιασίδι, όμως εγώ ονειρεύομαι το ποτάμι
της Κύπρου, με κόντρες και σούζες στη σχάρα, τα απίστευτα
κουδουνίσματα, η "καντάδα", μπροστά στο Θηλέων, τι σας είπα,
μεγαλώσαμε κι η πόλη στεγνώνει από αισθήματα.