Υπάρχουν ποιητές που δεν έχουν γράψει ούτ’ ένα στίχο.
Δεν εννοώ αυτούς που υποκλίνονται μπροστά στα δέντρα
κι έχουν αναγάγει σε θεότητες λέξεις χοϊκές Δε θεωρώ ποιητή
τον εαυτό μου, όταν συνθέτω το συρμάτινο:
"Υποτίθεται ότι το θύμα δεν είναι αναίτιο, αφού σ'ένα βαγόνι μακρινό
καπνίζει ο δολοφόνος".Ούτε όσους αλλοιθωρίζουν μετρώντας ουρανούς
μ’ αρχαιοπτέρυγες και κόκκινα ρυάκια.
Ποιητές είναι όσοι έχουν λειάνει την καρδιά τους κι έχουν κάνει βότσαλο
το αρχαίο θαλασσόξυλο, όσοι μυρίζουν καλοσύνη και δεν ζητιανεύουν λέξεις,
δεν ξέρουν καν ότι είναι ταπεινοί, μοιράζουν την ψυχή τους στους περαστικούς,
ήλους ζητούνε για τα πάθη τους, σπέρνουν την αθωότητα που κέρδισαν,
αγκάθια φορούν στο μέτωπό τους, μονολογούν ατέλειωτα για τα ανθρώπινα,
βρίσκοντας πως δεν μπορούν τα θεϊκά να φτάσουν.
Οι γλυκοφιλούσες τους ταξιδεύουν στα πέλαγα
ή-ρόδα αμάραντα-τινάζονται απ’ τη γη.
Δεν ψάλλουν τα κεκραγάρια για να τους ακολουθήσουνε τ'αηδόνια,
τ'άνθη τους κοσμούν σταυρούς κι όχι το πέτο των ανθρώπων.