Επάνω στους τρελούς ανέμους της υποκρισίας
στήνουν, κάθε τόσο, τα θεμέλια της δημοκρατίας
τα `ματοβαμμένα χέρια των ηγετών.
Στο όνομα της ελευθερίας των λαών,
ισοπεδώνουν πόλεις και χωριά
με τα πιο τέλεια πολεμικά υλικά.
Δεν κλαίω για τα σφαγμένα πιόνια,
τ’ άλογα, τους πύργους και τα όνια,
μήτε για τους χιλιάδες αθώους νεκρούς.
Κλαίω για τους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες,
τους ζωντανούς νεκρούς...τους χαμένους πολιτισμούς,
για την παγερή αγκάλη του πόνου και της εκδίκησης,
που, κάθε τόσο, αρπάζει ολόκληρους λαούς.
Κλαίω για το αύριο,
όταν το σήμερα σπέρνει το μίσος.