Πού είναι η Ιφιγένεια;
Μια φήμη έλεγε πως ζει.
Μα εγώ θαρρούσα πάντοτε
πως ήταν λόγια του Αγαμέμνονα
εκείνος τα έβαζε κρυφά
στο στόμα των ανθρώπων
για να υπνώνει τη μανία μου.

Πού είναι ο Ορέστης;
Κάποιος μου ψιθύρισε
ότι μετά το φονικό
βρήκε γαλήνη στην Αθήνα.
Μα εγώ αυτά δεν τα πιστεύω
εγώ το έζησα το αίμα
και δε μερώνεται ποτέ.

Πού είναι η Ηλέκτρα;
Πάντοτε με τρόμαζε
σαν μαύρος κύκνος
που αρμενίζει
κι ο θρήνος του ανυπόφορος
πεθαίνει όλο το δάσος.

Ο Αίγισθος πού είναι;
Τουλάχιστον εκείνος
μαζί μου έπρεπε να έμενε
εδώ στο δώμα των φονιάδων.
Μα ίσως να μετανόησε
κι ο Πλούτων τον σπλαχνίστηκε.

Πού είναι ο Αγαμέμνων;
Ακούω το γέλιο του κρουστό
και τα βαριά του βήματα.
Αν έρθει πιο κοντά
πόσοι θα θέλαν να τον σφάξουν;
Κι αν σάρκα δεν του έμεινε
να σφάξουν τη σκιά του.
Λόγος σ’ εμένα πια δεν πέφτει
αλλά τους είπα μια φορά:
λουτρό να ετοιμάσετε
λουτρό αχερούσιο
επί θανάτου θάνατο
για να στεριώσει η τελετή.

Μα εδώ κανείς δε με ακούει
εδώ γίνονται όλοι
του ήλιου νοσταλγοί.