Να... κοίτα
κοίταξε μέσα απ’ αυτή
τη σκοτεινή χαραμάδα
σα να μην είχες μάτια ποτέ.
Άγγιξε τούτη τη μικρή ρωγμή
με το κομμένο σου δάχτυλο
όπως μακάρια κράτησες το λοβό του αυτιού
που έκοψε το μαχαίρι του Πέτρου.
Πιες
πιες στάλα στάλα τη χαρά
να καταπιείς την πίκρα
που κρατάς μ’ αγωνία στα σφιγμένα δόντια σου...
κι έπειτα τρέξε
τρέξε να σωθείς με κομμένα γόνατα
χωρίς ανάσα
να ξεφύγεις απ’ τα πυρωμένα κάρβουνα
που άναψες να ζεσταθεί η ψυχή σου.
Να γίνεις ένα με τις πέντε αισθήσεις
να γίνεις αίσθηση
Να σε πάρει ο καπνός από την καμινάδα
του γκρεμισμένου σπιτιού
και να σε αποθέσει στη ρεματιά
σαν πρωινή πάχνη
πάνω στα φτερά μιας λιβελούλας.