Κι ως έβλεπα σκεφτόμουν
«Κι αν άπλωσες την Κόλαση σαν λεωφόρο
Ξέρω
Μέσ’ απ’ τα μπλε και τα σταχτιά
του Παραδείσου κονιάματα
Γεννήθηκε
Γεννιέται
Ίδιο γαλάκτωμα
Κι αυτό είναι η Νίκη
Μια που οι θύρες μένουν ανοιχτές
Στα δίκοπα σπαθιά του Ατείχιστου».

Είν’ οι Κυκλάδες πάντα όψεως διπλής
Και των γραμμών τους
η πυρηνική Σαρακοστή
η πασχάλια
ο ίδιος πάντα Κύκλος
Έν ’ αεράγημα διατοπικό
Που αντηχεί στο Βίκο
Αφού ιδού !
Πομπηίες βροντούν στον ασβέστη
Που την κοιλιά σημαδεύουν των δελφινιών
Και στην ποδιά τής γιαγιάς μάγματα αυτισμών
Που ζυμωτό ψωμί μοσχομυρίζουν
Και τόσο γλυκόπιοτο κρασί
Που να μυρίζει κάγκελα κι αχνιστά στρατόπεδα
Κι είν’ η μπόλια της με στήλες πυροκλαστικές ξομπλιασμένη
Και κουδουνιστούς Βεζούβιους που σκαν
Όταν εσένα τον κουφό αγκαλιάζει
Μια που τα Σχήματα μυρίζουν θειάφι
Απ’ την πλευρά του χώματος και των νεροσυρμών
Κι η Δήλος πάντα Μ[ή]λο να δηλώνει
Και φτερωτές πειρατικές
Κι η Τήνος είναι πάντα για να τείνεται
Τεντώνεται
Και να γεννά Διονύσους
Μέσα
στην
ΑΠΟΛΗΣΜΟΝΙΑ

Μα όλα αυτά γιατί ρωτάς ;
Γιατί ;
Ω αρχάριε της Κόλασης
Δεν ένιωσες ποτέ πως
Όταν το Σχήμα παίρνεις των Στοιχειων
Αμφίπλευρο σε αποκαθιστούν Παράδεισο
Κι έτσι
…Στοιχειώνεσαι ;