Φυλλομαντούσε η Μέρα
Κι αλυσωμένο χέρι έδινε στη Νύχτα
Που μύριζε γαζία και νυχτολούλουδο και αλμυρό φεγγάρι
Κήρυκες με μάτια γουρλωτά
ασθμαίνοντας κραυγάζανε
« Δε δίνεται στο Σχήμα μονοφόρι ! »
« Δε δίνεται στο Σχήμα μονοφόρι ! »
« Ακούστε ακούστε χωριανοί και στήστε μιαν απόσταση
στο πλάτος ενός μέρμηγκα για να φανεί ο Κόσμος »
« Δε δίνεται στο Σχήμα μονοφόρι ! »
« Προσέξτε τα αμφίπλευρα ! »
« Δεν έχουνε τα Σχήματα Θεό, αλλά μυριάδες »
«Καραδοκεί ο Θάνατος σε φώτα κήπων
και στης βραδινής εστίας το μειλίχιο»
« Δεν είν’ το Σχήμα βράχος, μόνο νερό αμφίρρυτο
και συνουσία δίκοπη »
Με μόνο μια πατημασιά στης μέλισσας το πλάτος
Πίσω βηματάκι ένα
Αρκούσε ο Κόσμος να φανεί
Και τρύπες αρχαγγελικές το Χώμα να γεμίσει
Όπου των σπλάγχνων μας ο ελευθέριος Κούρος
Θα `κανε πατινάζ
Σκορπώντας δώρα έλκηθρα
Ρολάροντας μαϊστρους
Μα ήδη στο κεφαλόσκαλο λεωφορεία-λεωφορεία οι χωριανοί
Σημάδευαν τον ύπνο
Γιομάτοι από μανταρινιές και σύκα στα φύλλα της καρδιάς
Ίδιοι ομηρικά νησιά χαιρέταγαν
Κασσάνδρες που γκαρίζανε λευκά

Και δυο-τρεις άλλοι δημοπλόκοι
Από τη μήτρα ορκισμένοι ακόλουθοί τους ( ! )
Σαν καμικάζι των Χωμάτων σημαιοφόροι
Τους αμνήστευαν !

Μα οι μονόγλωσσοι αυτοί των καϊκιών
Νοθεύαν τα χορτάρια
Και των αμνάδων τα μαστάρια μονοχόρδιζαν
Καθώς δεν παραδέχονταν του Σχήματος το δικέφαλο

Απλώνεται σα φύλλο η Κόλαση
Κι όπως το κλήμα τρώγεται.